Kao počinioci zločina nad srpskim stanovništvom zatočenim u zatvoru/logoru “Čelebići” tokom 1992. navedeni su čuvari koji su bili pripadnici Teritorijalne odbrane Republike Bosne i Hercegovine (TO RBiH), te vojne i policijske snage koje su učestvovale u hapšenju stanovništva srpske nacionalnosti.
Grad Konjic je do sredine aprila 1992. bio potpuno opkoljen i odsječen i od Sarajeva i od Mostara zbog kontrolnih punktova koje su držale srpske naoružane snage. (str. 57. Mucić i ostali)
Na grad su 4. maja 1992. pale prve granate, koje su, po svemu sudeći, ispalile JNA* i druge srpske snage s obronaka Borašnice i Kisere, a granatiranje je trajalo svakodnevno do potpisivanja Dejtonskog mirovnog sporazuma te je prouzrokovalo znatne štete i rezultiralo gubitkom mnogih života. (str. 57–58. Mucić i ostali)
Snage TO-a i HVO-a* su u drugoj polovini maja izvele akcije na području Donjeg Sela i njegove okoline prema Mostaru i na području Bradine na putu prema Sarajevu, u kojima je bilo žrtava. (str. 59–60. Mucić i ostali)
*Hrvatsko vijeće obrane
Te vojne operacije rezultirale su hapšenjem brojnih pripadnika srpskog stanovništva i neki od njih su bili smješteni u sportskoj dvorani “Musala”. (str. 60. Mucić i ostali)
Kompleks “Čelebići” je izabran iz nužde jer su odgovarajući objekti za zatočenje zatvorenika u Konjicu bili minimalni. (str. 60. Mucić i ostali)
Većina zatvorenika koji su bili zatočeni između aprila i decembra 1992. bili su muškarci, zarobljeni u toku i nakon vojnih operacija u Bradini i Donjem Selu i okolini. Krajem maja, nekoliko grupa je prebačeno u zatvor/logor “Čelebići” s raznih lokacija. (str. 62–63. Mucić i ostali)
Grupe su dovođene iz Bradine, Cerića, zatim Bjelovčine, a zarobljenici su noć proveli u “Musali” prije prebacivanja u “Čelebiće”, dok su drugi uhapšeni kod svojih kuća ili na vojnim kontrolnim punktovima u Viništu, Ljutoj, Kralupima i Homolju, ili u toku i nakon operacije u Donjem Selu. (str. 62–63. Mucić i ostali)
Pretresno vijeće nalazi da su hronična fizička lišavanja i stalni strah koji su vladali u zatvoru/logoru “Čelebići” nanijeli ozbiljne psihičke i fizičke patnje zatočenicima. (str. 405. Mucić i ostali)
Značajan broj civila je bio zatočen u zatvoru/logoru “Čelebići” iako nije postojao nikakav ozbiljan i legitiman razlog da se zaključi da oni ozbiljno ugrožavaju bezbjednost sile koja ih drži. (str. 411. Mucić i ostali)
Zaključeno je da su zatočenici u zatvoru/logoru “Čelebići” bili izloženi uslovima u kojima su živjeli u stalnoj strepnji i strahu da će biti podvrgnuti fizičkom nasilju. (str. 394–395, Mucić i ostali)
Najmanje pet zatočenika srpske nacionalnosti je preminulo od posljedica premlaćivanja u “Čelebićima”. (str. 313–327. Mucić i ostali)
Još nekoliko zatočenika je preminulo u “Čelebićima” od posljedica povreda koje su im ili nanesene nakon hapšenja ili od nepoznatih počinilaca u ovom objektu. (str. 333–341. Mucić i ostali)
U logoru “Čelebići” su konstatirana silovanja zatočenih žena. (str. 345–554. Mucić i ostali)
Pored premlaćivanja, konstatirana su mučenja na surov način zatočenika srpske nacinalnosti, između ostalog i električnom napravom. (str. 356–384. Mucić i ostali)
Zatočenici su prisiljavani da se međusobno tuku i obavljaju felacio. (str. 386–387. Mucić i ostali)