Počinioci zločina u Srebrenici od polovine 1992. godine do marta 1993. su bile policijske i vojne formacije Armije Bosne i Hercegovine koje su držale zatočene srpske zarobljenike i napadale sela. U presudi koja obrađuje ovaj period ne navodi se tačno da li su određeni zarobljenici srpske nacionalnosti prije zarobljavanja bili vojno angažirani.
Srebrenica je sredinom aprila bila u rukama bosanskih Srba, grad je granatiran, a poslije su paravojne formacije pljačkale imovinu, oštećivale kuće i ubile mnoge bosanske muslimane koji su ostali. (str. 35. Orić)
Početkom maja 1992., srpska strana se povlači iz Srebrenice nakon sporadičnog otpora oko samog grada, te su se Bošnjaci vratili u razoreni grad. (str. 35–36. Orić)
Između aprila 1992. i marta 1993., grad Srebrenica i okolna sela pod kontrolom Bošnjaka bili su neprestano meta srpskih vojnih napada artiljerijom, snajperima, a povremeno i bombardovanjem iz zraka. (str. 36–37. Orić)
Svi napadi su vršeni po sličnom obrascu, odnosno srpska vojska i paravojne snage okružili bi bošnjačko selo ili zaselak, pozvali bi stanovništvo da preda oružje, a tada bi započeli s granatiranjem i pucnjavom, ne birajući ciljeve. U većini slučajeva, ušli bi u selo ili zaselak, protjerali ili poubijali stanovnike, koji nisu pružali značajniji otpor, i uništili njihove domove. (str. 36–37. Orić)
Nakon što su osvojili Kravicu i okolinu u januaru 1993., Bošnjaci su uspjeli povećati teritoriju pod svojom kontrolom, potiskujući srpske linije i povezujući svoje izolirane dijelove teritorije. (str. 37. Orić)
Najkasnije početkom februara 1993., bosanski Srbi su započeli veliku operaciju za osvajanje teritorija pod bošnjačkom kontrolom i do marta 1993. srebrenička enklava je smanjena na područje promjera manje od 20 kilometara, koje se protezalo otprilike od Potočara na sjeveru do Zelenog Jadra na jugu. (str. 37–38. Orić) (str. 71. Tolimir)
Vijeće sigurnosti UN-a* proglasilo je 16. aprila 1993. Srebrenicu “zaštićenom zonom” te ubrzo nakon toga u enklavu je raspoređen UNPROFOR i ona je proglašena “demilitariziranom zonom”, a oružje Bošnjaka bilo je, barem u određenoj mjeri, predato ili konfiskovano. (str. 41. Orić) (str. 7. Krstić) (str. 71–72. Tolimir) (str. 2047–2048. Karadžić, tom IV) (str. 1243. Mladić, tom III)
*Ujedinjene nacije
Postoje dokazi da su između juna 1992. i januara 1993. borci bosanski muslimani zarobili više Srba – muškaraca, žena i nekoliko djece – i doveli ih u Srebrenicu, gdje su ti zarobljenici, s izuzetkom nekoliko žena i djece, bili zatočeni u stanici policije i u objektu “Zgrada”, i gdje su neki zadržani nekoliko dana, a neki do približno dva mjeseca. (str. 129–130. Orić)
Konstatirano je da je u razdoblju od 24. septembra 1992. do 20. marta 1993., vojska u Srebrenici osobe srpske nacionalnosti držala zatočene kako u stanici policije, tako i u “Zgradi”, gdje se prema njima okrutno postupalo i gdje su neki od njih ubijeni. (str. 161. Orić)
Tokom tog perioda najmanje četvorica zatočenika su preminula od posljedica premlaćivanja u oba objekta. (str. 135–143. Orić)
Premlaćivana su još najmanje dva zatočenika koji su iz ovih objekata izvedeni i više nikada nisu vraćeni. (str. 135–143. Orić)
Najmanje desetak zatočenika je premlaćivano i prema njima je okrutno postupano, a dvojica od njih su preminula u bolnicama nedugo nakon što su razmijenjeni. (str. 143–157. Orić)
U selu Ratkovići, uključujući i Gornje Ratkoviće, 21. juna 1992. je došlo do razaranja imovine velikih razmjera. (str. 197–198. Orić)
Potom je do razaranja velikih razmjera došlo u Brađevini 27. juna 1992. godine. (str. 200. Orić)
Bošnjačke snage su 8. augusta 1992. napale Ježešticu, gdje je došlo do razaranja koje nije opravdano vojnom nuždom. (str. 204. Orić)
Bošnjaci su ujutro 7. januara 1993., na pravoslavni Božić, napali Kravicu, Ježešticu i Šiljkoviće, te je u Ježeštici ponovo došlo do razaranja imovine, dok to nije konstatirano za Kravicu. (str. 215–220. Orić)
Tokom 1992. napadnuto je nekoliko sela gdje nisu konstatirana teška razaranja imovine, kao što su Brađevina, Fakovići, Divovići, Bjelovac i Sikirići. (str. 206–213. Orić)
Narodna skupština srpskog naroda u Bosni i Hercegovini je 12. maja 1992. donijela “Odluku o strateškim ciljevima srpskog naroda”, u kojoj je naveden jedan cilj koji se odnosi na područje Srebrenice, naime da se “uspostavi koridor u dolini rijeke Drine, odnosno eliminisanje Drine kao granice između srpskih država”. (str. 35. Blagojević i Jokić) (str. 2035. Karadžić, tom IV)
Komandant Vojske Republike Srpske (VRS) Ratko Mladić je u novembru 1992. izdao “Direktivu broj 4”, u kojoj izdaje naređenja Drinskom korpusu da brani “Zvornik i koridor, a ostalim snagama na širem prostoru Podrinja iznurivati neprijatelja, nanositi mu što veće gubitke i prisiliti ga da sa muslimanskim stanovništvom napusti prostore Birača, Žepe i Goražda. Prethodno ponuditi razoružavanje borbeno sposobnih i naoružanih muškaraca, a ako ne pristaju – uništiti ih”. (str. 36. Blagojević i Jokić) (str. 66–67. Tolimir) (str. 2036. Karadžić, tom IV)