Bihać

Na području tadašnje Srpske općine Bihać, uključujući naselja Ripač, Ćukovi, Orašac, Klisa i Kulen Vakuf, od kraja maja do kraja jula 1992. odvijao se širok i sistematičan napad srpske vojske i policije koji je bio usmjeren protiv civilnog nesrpskog stanovništva.

(para. 104., 171. Saša Ćurguz, str. 34., 52.), (para. 203-204. Željko Stanarević, str. 54.)

Tokom ljeta 1992. je najmanje deset zatočenih civila iz logora IMT Traktorski servis u Ripču vezanih ruku kamionom prevezeno do prirodne jame Bezdana na Hrgaru, gdje su ubijeni iz vatrenog oružja (u predmetu "Ćurguz" se navodi da je izvedeno i ubijeno 11 civila).

(para. 273-305. Željko Stanarević, str. 69-75., 5.), (para. 286-305. Saša Ćurguz, str. 80-85., 5.)

Posmrtni ostaci zatočenika iz IMT Traktorskog servisa pronađeni su među više od 80 tijela koja su nakon rata ekshumirana iz masovne grobnice jama Bezdana-Hrgar nakon rata.

(para. 372-377. Željko Stanarević, str. 92-93., 5.), (para. 322-329.Saša Ćurguz, str. 90-91., 5.)

Početkom aprila 1992. dolazi do odvajanja i formiranja posebne Stanice javne bezbjednosti u Ripču sa isključivo srpskim kadrovima, koja je bila smještena u okviru IMT traktorskog servisa Ripač.

(para. 240. Željko Stanarević, str. 62.)

Jedan hangar u krugu IMT-a je pretvoren u logor u kojem se u konačnici nalazilo između 150 i 160 zatočenika iz bihaćkih naselja koji su u ovaj objekta dovođeni u intervalima.

(para. 241. Željko Stanarević, str. 62.), (para. 284. Saša Ćurguz, str. 79.)

Sud se uvjerio da je IMT traktorskog servisa Ripač imao sve karakteristike logora, u kojem su nezakonito držani zatočeni civili Bošnjaci, koji su svakodnevno podvrgavani različitim oblicima psihičkog i fizičkog zlostavljanja, boravili su u krajnje nehumanim i nehigijenskim uslovima, odakle su odvođeni na ispitivanje sa kojeg su se neki od njih vraćali, a neki nisu.

(para. 261. Željko Stanarević, str. 66.), (para. 222 Saša Ćurguz, str. 64.)

Sredinom juna 1992. je nekoliko zatočenika u Ripču teško pretučeno kundacima automatskih pušaka, palicama i nogama.

(para. 226-248. Saša Ćurguz, str. 65-72., 4.)

Četiri starija civila bošnjačke nacionalnosti, među kojima su tri žene, krajem septembra 1992. ubijena su iz vatrenog oružja na području sela Orašac.

(Jovica Tadić i ostali, str. 2-3.)

U mjestu Duljci je na radnoj obavezi zatečeno više civila, te je rafalima iz automatskih pušaka i aktiviranjem ručne bombe ubijeno njih 18, među kojima je bilo maloljetnih i staraca, a neki od njih su ubadani nožem, nakon čega su njihova tijela paljena.

(Jovica Tadić i ostali, str. 3.)

Još jedna osoba je u Duljcima zadobila povrede nanesene vatrenim oružjem.

(Jovica Tadić i ostali, str. 3.)

Dvoje civila je odvedeno iz kuće u zaseoku Kosa-Rajnovci i ubijeno iz vatrenog oružja u obližnjoj šumi.

(Jovica Tadić i ostali, str. 4.)

Krajem septembra 1992. je u Orašcu ubijen još jedan civil.

(Jovica Tadić i ostali, str. 4.)

U oktobru 1992. je konstatirano silovanje maloljetnice.

(Duško Soleša, str. 2., 6-8.)

Krajem septembra 1992. je rafalima iz vatrenog oružja u mjestu Duljci ubijeno 18 muškaraca i žena iz mjesta Ripač i Orašac koji su bili na radnoj obavezi.

(Đuro Tadić – presuda Višeg suda u Beogradu, str. 2-3., 56-67.)

Aktivirana je ručna bomba na štali u kojoj su se neki od civila sakrili.

(Đuro Tadić – presuda Višeg suda u Beogradu, str. 2-3., 77-79.)

Tijela ubijenih su stavljana na gomilu i zapaljena.

(Đuro Tadić – presuda Višeg suda u Beogradu, str. 2-3., 81-82.)

U Duljcima je iz vatrenog oružja ranjena još jedna osoba.

(Đuro Tadić – presuda Višeg suda u Beogradu, str. 2-3., 92-94.)

Krajem novembra 1994. je u naselju Sokolac ubijen zarobljeni pripadnik Armije BiH, nakon čega je u njegovo tijelo ispaljeno više hitaca iz automatskog oružja.

(para. 52-53. Pavle Gajić, str. 19., 4.)

Početkom maja 1994. je konstatovano višestruko silovanje, prisiljavanje na seksualni odnos i premlaćivanje.

(para. 193., 199-232. Adil Vojić i Bekir Mešić, str. 46., 59-68., 4-5.)

Neki od ratnih zarobljenika iz kasarne su ranije, polovinom novembra 1994. prebačeni u autoservis “Rad“ u Cazinu, gdje su premlaćivani.

(para. 191-193. Drugostepena presuda Mehura Selimović i ostali, str. 79-82.)

U kasarni su psihički maltretirani i civili.

(para. 207-211. Drugostepena presuda Mehura Selimović i ostali, str. 88-90.)

Sredinom novembra 1994. su zarobljena dva civila bošnjačke nacionalnosti i dovedena u Ripač, gdje su premlaćeni i mučeni, a jedan od njih je obješen na granu drveta i usmrćen.

(Mile Knežević, str. 1-2., 13.)

U zatočeničkom centru u kasarni “Adil Bešić” su od polovine septembra 1995. zlostavljani zarobljenici srpski vojnici, udarani palicama, a neki od fizički maltretiranih su prethodno ranjeni.

(para. 113-128., 135-145. Drugostepena presuda Mehura Selimović i ostali, str. 45-54., 57-64., 5.)

Sredinom marta 1995. godine 30-ak zarobljenih pripadnika Vojske Republike Srpske iz sabirnih centara u krugu preduzeća “Rad” u Cazinu, zatvora “Luke” i kasarne “Adil Bešić” u Bihaću je voženo autobusom na razmjenu prema Graničnom prelazu Izačić, kojom prilikom su fizički i psihički zlostavljani.

Dževad Mahmutović, str. 2.), (Safet Kovačević, str. 1-2., 7-8.), (Muhamed Anadolac, str. 4-5., 8-10.)