U ovoj regiji obuhvaćen je dio Sarajeva koji se tokom rata nalazio pod opsadom, što je i utvrđeno presudama, potom dijelovi gradskih opština koji su od 1992. do kraja rata i reintegracije bili pod kontrolom Vojske Republike Srpske, potom opštine koje su prije rata bile u sastavu Sarajeva, kao i područje opštine Sokolac.
Ova baza sadrži više od 180 činjenica koje su sudski utvrđene u osam predmeta u kojima se sudilo u MKSJ-u.
Činjenice koje je Međunarodni sud za bivšu Jugoslaviju utvrdio na području Istočne Hercegovine pronađene su u presudama Jovici Stanišiću i Stojanu Župljaninu za Bileću i Gacko, Vojislavu Šešelju za Nevesinje i Momčilu Krajišniku za sve tri opštine. U presudi Biljani Plavšić je navedeno da je priznala krivnju za progon u Bileći, Gacku i Nevesinju, ali pošto se radi o presudi o kazni, radnje u ove tri opštine nisu konkretizovane.
Činjenice utvrđene presudama Haškog tribunala odnose na period od marta 1992., kada su srpske paravojne jedinice su tukle muškarce muslimanske nacionalnosti i pljačkale muslimanske kuće u gradu Gacku, do sredine decembra 1992. do kada su Muslimani ostali u zatočenju u Bileći.
Zločini koji su obrađeni u ovoj regiji odnose se samo na period 1992. godine, posebno prve mjesece sukoba, tačnije od sredine aprila 1992., kada su srpske snage preuzele kontrolu nad Bosanskim Šamcem, do kraja iste godine, kada se pominju zatočenja žitelja ove regije.
Činjenice koje je Međunarodni sud za bivšu Jugoslaviju (MKSJ) utvrdio za regiju Centralna Bosna nađene su u presudama Zlatku Aleksovskom, Tihomiru Blaškiću, Miroslavu Brali, Radoslavu Brđaninu, Rasimu Deliću, Anti Furundžiji, Enveru Hadžihasanoviću i Amiru Kuburi, Dariju Kordiću i Mariju Čerkezu, Momčilu Krajišniku, Zoranu Kupreškiću i ostalima, Jadranku Prliću i ostalima, Ivici Rajiću, te Mići Stanišiću i Stojanju Župljaninu.
Ova baza sadrži više od 160 činjenica koje su utvrđene u 13 presuda.
Događaji koji su tretirani u ovoj regiji datiraju od marta 1992., kada dolazi do djelovanja vatrenog oružja u Rogatici te maltretiranja nesrpskog stanovništva na ovom području do polovine 1994., kada je iz Kazneno-popravnog (KP) doma u Foči puštena zadnja grupa zatočenika.
U pojedinim presudama su detaljno opisana krivična djela seksualnog nasilja, za koja je u ovoj bazi samo konstatirano mjesto i vrijeme počinjenja, dok su u jednom predmetu detaljno opisana zlostavljanja i ubistva zatočenika u KP domu Foča, koja su za bazu skraćena u pogledu opisivanja.
Namjera sažetaka utvrđenih činjenica je tačno prenošenje zaključaka sudskih vijeća, koji nekada i zbog prevoda mogu biti različiti u jezičkom i smislu korištenja različitih termina, kao što su “srpske snage”, pod kojima se podrazumijeva vojska bosanskih Srba, policijske, paravojne formacije ili civili koje su te snage naoružale.
Činjenice koje je Međunarodni krivični sud za bivšu Jugoslaviju (MKSJ) utvrdio za Bijeljinsko-zvorničku regiju nađene su u presudama Momčilu Krajišniku, Biljani Plavšić, Miroslavu Deronjiću, Draganu Nikoliću, Mići Stanišiću i Stojanu Župljaninu, Vojislavu Šešelju, Radovanu Karadžiću i Ratku Mladiću.
Haški tribunal je zločine počinjene u ovoj regiji tretirao od aprila, preciznije od kraja marta 1992., kada počinje sukob u Bijeljini, da bi u narednim danima došlo do sukoba u Zvorniku te preuzimanja vlasti u općinama, pa sve do polovine 1995., kada su dijelom tretirani zločini počinjeni u logoru “Batković” kod Bijeljine, iako je sam logor raspušten u januaru 1996. godine.
Baza sadrži više od 240 činjenica koje su utvrđene u osam presuda.
Haški tribunal je zločine počinjene u ovoj regiji obuhvatio za 1992. godinu, odnosno od aprila 1992., kada počinju granatiranja i kada Srbi preuzimaju vlast, do početka novembra iste godine, kada je ubijeno devet Hrvata iz sela Škrljevita kod Sanskog Mosta.
Baza sadrži više od 200 utvrđenih sudskih činjenica u šest presuda za ovih pet općina.
Tretirana su djela prema zatočenicima iz Ključa i Sanskog Mosta koji su prevezeni u drugu regiju, odnosno logor “Manjača” na području Banja Luke.
Zločini počinjeni u ovoj regiji datiraju od aprila 1992., kada su konstatirane pljačke, ali i granatiranje Mostara i Konjica do sredine aprila 1994., kada su posljednji zatočenici pušteni iz “Heliodroma” i kada je okončana opsada grada Mostara.
Zbog specifične situacije koja je vladala u samom Mostaru od maja od aprila 1993., ovaj grad je detaljnije obrađen, kao i snajperski incidenti koji su konstatirani u samom gradu.
Događaji koji su obrađeni u ovoj regiji datiraju od aprila 1992., kada kreću preuzimanja vlasti u općinama, otpuštanja radnika nesrpske nacionalnosti iz institucija i postavljanje barikada do početka, odnosno sredine decembra 1992., kada su konstatovana ubistva civila hrvatske nacionalnosti kod Prijedora i zatvaranje logora “Manjača”.
Žrtve u svim općinama ove regije bile su civili bošnjačke i hrvatske nacionalnosti, a počinioci srpska vojska, policija i paravojne formacije.
Zločin koji se desio sredinom augusta 1992. na Korićanskim stijenama na planini Vlašić u općini Skender-Vakuf, nije rađen odvojeno u sklopu ove općine, već je pripojen Prijedoru s obzirom na činjenicu da je više od 200 ubijenih bilo iz Prijedora i Kozarca i da su na ovu lokaciju, pod izgovorom razmjene, dovezeni iz prijedorskih logora i mjesta, a izvršioci zločina su bili prijedorski policajci koji su pratili njihov konvoj.
Baza sadrži više od 300 činjenica koje su utvrđene u ovih deset presuda, bez obzira što je u konačnici određeni optuženi oslobođen optužbe za Srebrenicu, kao što je slučaj s Orićem. Slično je bilo i u predmetu Perišić, ali su zločini konstatirani i nisu osporavani od stranaka u postupku, ili što za zločine u Žepi niko nije osuđen iako su se za njih teretili Tolimir te Popović i ostali.
Neke činjenice, koje obuhvataju direktive, prepliću se i kroz 1992. i kroz 1995. godinu u Srebrenici.
Krivično djelo genocida je konstatirano u pet presuda (Krstić, Popović i ostali, Tolimir, Karadžić i Mladić).
Žrtve zločina su bili civili i vojnici koji su prethodno zarobljeni, dok su počinioci bili pripadnici vojnih i policijskih formacija. U nekim presudama nije ni navedeno da li su određene aktivnosti vršile vojne ili policijske snage, već samo “snage bosanskih Srba”, a taj termin je preuzet i za ovu bazu.
