Doboj

U martu i aprilu 1992. JNA je postavila kontrolne punktove u gradu Doboju.

(para. 339. Krajišnik, str. 127)

3. maja 1992. godine pripadnici srpske paravojske, JNA i policije preuzeli su vlast u gradu Doboju.

(para. 1178. Stanišić i Župljanin, tom I, str. 382) (para. 340. Krajišnik, str. 127) (para 242., 252. Stanišić i Simatović, prvostepena presuda MMKS str. 109. 118-119)

Nesrpskom stanovništvu je naređeno da predaju oružje, a svi preostali policajci Bošnjaci su uhapšeni. Srpske vlasti proglasile su policijski čas, u okviru kojeg su Bošnjaci i Hrvati mogli samo dva sata dnevno provoditi van kuće, što je mnoge Bošnjake i Hrvate natjeralo da napuste grad.

(para. 340. Krajišnik, str. 127)

Nakon preuzimanja vlasti, Bošnjaci i Hrvati u Doboju bili su žrtve zločina, kao što su silovanje, ubistvo i pljačka, koje su nad njima vršili pripadnici raznih paravojnih formacija (Crvene beretke, Predini vukovi, Martićevci)

(para. 1178. Stanišić i Župljanin, tom I, str. 382–383)

Srpske vlasti su civile, uglavnom bošnjačke i hrvatske nacionalnosti, 1992. godine u Doboju držale zatočene u više od 20 zatočeničkih centara (Centar službi bezbjednosti, zatvor u Doboju, kasarna JNA "4. juli", logor u Šešliji, skladište u Usori, željeznička stanica, SRC "Ozren", srednja škola, fabrika guma u Barama, rudnik u Stanarima, osnovna škola u Stanarima, rukometno igralište, "Bosanka", fabrika dalekovoda "Rudanka", selo Kotorsko, hangar u Majevici, vojni objekat na Putnikovom brdu, Seona, osnovnoj škola u Grapskoj, prodavnica u Piperima, vojni objekat u Ševarlijama i u Podnovlju, diskoteka u Usori).

(para. 1164. Stanišić i Župljanin, tom I, str. 378), (para. 342-344. Krajišnik, str. 128-129. i 128) (para 244. Stanišić i Simatović, prvostepena presuda MMKS str. 114)

U Doboju je najmanje 1.000 Bošnjaka i Hrvata bilo zatočeno.

(para. 1186. Stanišić i Župljanin, tom I, str. 384)

Pripadnici paravojnih organizacija hapsili su civile Bošnjake i Hrvate i odvodili ih u zgradu CSB-a u Doboju, a zatim u Centralni zatvor u Doboju, gdje su držani u nehumanim uslovima i brutalno su postupali prema njima.

(para. 1174, 1182. Stanišić i Župljanin, tom I, str. 381–382., 384)

Nije bilo naloga za njihovo hapšenje, niti im je govoreno zašto su uhapšeni, a bio im je uskraćen propisani sudski postupak

(para. 1182. Stanišić i Župljanin, tom I, str. 384)

Starac, koji je bio zatočen u diskoteci u Usori, je u junu 1992. nasmrt pretučen.

(para. 342. 718. Krajišnik, str. 129, 263)

U "Perčin disku", u kom je držano do 300 nesrpskih zatočenika, je zatočenim naređivano da jedan drugom skaču na glavu s balkona objekta.

(para 244. Stanišić i Simatović, prvostepena presuda MMKS str. 114)

Više zatočenika iz "Perčin diska" je poginulo sredinom jula 1992. kada su korišteni kao živi štit prema Armiji Bosne i Hercegovine, a prilikom ekshumacije masovne grobnice u selu Makljenovac je otkriveno 27 tijela, među kojima su bili i neki od ovih zatočenika.

para 246-248. Stanišić i Simatović, prvostepena presuda MMKS str. 115-117)

U Centralnom zatvoru Spreča su neki zatvorenici gubili svijest ili bi umrli od premlaćivanja.

(para 244. Stanišić i Simatović, prvostepena presuda MMKS str. 114)

Preuzimanje vlasti u Doboju, prijetnje i zastrašivanja, natjerali su hiljade Bošnjaka da napuste grad.

para. 345. Krajišnik, str. 129), (para. 1179. Stanišić i Župljanin, tom I, str. 383) (para 250 Stanišić i Simatović, prvostepena presuda MMKS str. 118)

Srpske snage protivpravno su uništavale vjerske, kao i stambene i poslovne objekte, koji su pripadali Bošnjacima i Hrvatima.

(para. 1181. Stanišić i Župljanin, tom I, str. 383-384), (para. 341, 345, 836. Krajišnik, str. 127-128, 130, 298) (para 243. Stanišić i Simatović, prvostepena presuda MMKS str. 113)