Kao počinioci zločina u Sanskom Mostu navedeni su pripadnici vojske (Jugoslovenska narodna armija i Vojska Republike Srspke), policije i paravojnih formacija, kojih je u ovoj regiji bilo nekoliko, ali i civili koji su učestvovali u premlaćivanju zatočenika.
U martu i aprilu 1992., srpske snage, uključujući vojnike Šeste krajiške brigade JNA* i srpsku policiju, postavile su kontrolne punktove po Sanskom Mostu i oko nesrpskih sela, gdje su provjeravali Bošnjake koji su tu prolazili. Krizni štab je uveo policijski sat, zabranivši kretanje noću. (para. 1682. Mladić, tom II, str. 871), (para. 512. Krajišnik, str. 195.), (para. 1926-1927. Karadžić, tom II, str. 769.)
*Jugoslovenske narodne armije JNA
Srpske snage su 19. aprila 1992. napale zgradu općine u Sanskom Mostu. (para. 511. Krajišnik, str. 194–195.), (para. 723. Stanišić i Župljanin, tom I, str. 233.)
Sredinom aprila 1992. pripadnici SOS-a* su, uz podršku SDS-a* – naoružani automatskim oružjem i obučeni u maskirne uniforme – razorili 28 radnji i restorana u vlasništvu Bošnjaka i Hrvata na području Sanskog Mosta, a kulminacija je uslijedila od 20. do 25. maja, kada su zabilježene 44 eksplozije. (para. 511. Krajišnik, str. 194-195.), (para. 726. Stanišić i Župljanin, tom I, str. 234.)
Ti napadi i druga djela zastrašivanja dovela su do toga da su mnogi stanovnici bošnjačke i hrvatske nacionalnosti otišli iz općine. (para. 511. Krajišnik, str. 194-195.), (para. 727. Stanišić i Župljanin, tom I, str. 23.)
*SOS-Srpske odbrambene snage, paravojna formacija
*Srpska demokratska stranka
Srpske snage su krajem maja 1992. granatirale Sanski Most, zaselak Okreč, te bošnjačka naselja – Mahalu, Muhiće i Otoku. Srpski vojnici su natjerali stanovnike Mahale da se okupe na jednom igralištu, nakon čega su granatirali naselje i djelimično razorili kuće i lokalnu džamiju. (para. 514. Krajišnik, str. 195-196.), (para. 736-737. Stanišić i Župljanin, tom I, str. 238-239.), (para. 1945. Karadžić, tom II, str. 775.), (para. 1650. Mladić, tom II, str. 856-857.)
Konstatovano je da je u periodu od 12. maja do juna 1992. naselje Mahala opljačkala lokalna policija i SOS Sanskog Mosta. (para. 1676. Mladić, tom II, str. 868–869.)
Većinski bošnjačko selo Pobriježje je granatirano 26. maja 1992., a među napadnutim selima su bili i Čirkići. (para. 1664-1665. Mladić, tom II, str. 864–865.)
Selo Trnova, koje se nalazi približno dva do tri kilometra sjeverno od Sanskog Mosta, granatirale su srpske snage 26. maja 1992. godine. (para. 735. Stanišić i Župljanin, tom I, str. 238.), (para. 1946. Karadžić, tom II, str. 775.)
Srpske snage su 27. maja 1992. počele granatirati selo Hrustovo, u kojem su živjeli skoro isključivo Bošnjaci. Iako je 30. maja stanovništvo odlučilo predati oružje, granatiranje se nastavilo, a granatirani su i Lukavice i Begići, gdje su opljačkane i zapaljene kuće. (para. 515-516. Krajišnik, str. 195.), (para. 633. Brđanin, str. 219.), (para. 740-741. Stanišić i Župljanin, tom I, str. 240.), (str. 775–778. Karadžić, tom II), (para. 1646. Mladić, tom II, str. 853-854.)
Bošnjačko selo Vrhpolje su 28. maja 1992., ili približno tog datuma, granatirale srpske snage. (para. 517. Krajišnik, str. 197.) i (para. 1946. Karadžić, tom II, str. 775.)
Najmanje 15 članova porodice Merdanović, od kojih su većina bile žene i djeca, ubijeno je u garaži u Kukavicama, zaseoku Hrustova, 31. maja 1992. kada su pripadnici Vojske bosanskih Srba počeli vikati i pucati po garaži, a zatim i u uspaničene civile koji su pokušali izaći napolje. (para. 418-419.. Brđanin, str. 158–159.), (para. 1963-1965. Karadžić, tom II, str. 781–782.), (para. 1607-1610. Mladić, tom II, str. 831–834.)*
*kod Mladića u presudi stoji da je ubijeno više od 30 ljudi u garaži u Hrustovu.
Srpski vojnici su preživjele sproveli iz garaže u Kukavicama – zajedno s približno 200 stanovnika susjednih sela – u zaselak Kljevce, gdje su ih držali zatočene na raznim lokacijama prije nego što su ih autobusom i vozom prevezli u Doboj, gdje im je naređeno da sami nađu put do teritorije pod kontrolom Bošnjaka. (para. 516. Krajišnik, str. 196-197.), (para. 742. Stanišić i Župljanin, tom I, str. 240–241.), (para. 1726. Mladić, tom II, str. 893.)
U Vrhpolju je 31. maja 1992. ubijeno najmanje 28 muškaraca, koji su prethodno u Begićima odvojeni od žena i djece te povedeni prema vrhpoljskom mostu, gdje im je naređeno da skaču u Sanu, nakon čega su vojnici na njih otvarali vatru. Na putu od Begića od mosta u Vrhpolju ubijena su četvorica muškaraca. (para. 416-417. Brđanin, str. 158.), (para. 519. Krajišnik,str. 197.), (para. 1955-1960. Karadžić, tom II, str. 778–781.), (para. 1601. Mladić, tom II, str. 828–829.)
Oko 17 muškaraca, koji su dovedeni iz garaže “Betonirke”, ubijeno je 22. juna 1992., kada su kopali rupu u potoku ispod Krive ceste kod Partizanskog groblja u Sanskom Mostu. (para. 420. Brđanin, str. 159.), (para. 2000-2002. Karadžić, tom II, str. 793-795.), (para. 524. Krajišnik, str. 199.)
U zaseoku Kenjari je 27. juna, ili približno tog datuma, uhapšeno 20 muškaraca bošnjačke nacionalnosti – ispitano i odvedeno u jednu kuću u zaseoku Blaževići u koju su vojnici ubacili eksploziv, a potom otvorili vatru iz pušaka na one koji su pokušali pobjeći. Tijela mrtvih su vraćena u kuću, koja je zapaljena. Konstatovano je da je ubijeno 18 muškaraca. (para. 520. Krajišnik, str. 197.), (para. 743. Stanišić i Župljanin, tom I, str. 241.), (para. 1967.-1969. Karadžić, tom II, str. 782– 783.), (para. 1616. Mladić, tom II, str. 837-838.)
U noći sa 27. na 28. juli 1992. godine, Srbi, članovi SDS-a iz sela Podlug, izvršili su prepad na susjedno selo Pobriježje, u kojem su većinom živjeli Bošnjaci, pucali su po selu i otimali imovinu. (para. 744. Stanišić i Župljanin, tom I, str. 241.)
Pripadnici Vojske bosanskih Srba su 1. augusta 1992. u zaseoku Budim u mjestu Lukavice ubili 14 članova porodice Alibegović – sve nenaoružane civile. Žrtve su ustrijeljene iz automatskog oružja s male udaljenosti. (para. 421. Brđanin, str. 159–160.), (para. 515. Krajišnik, str. 196.), (para. 745. Stanišić i Župljanin, tom I, str. 241.), (para. 1971-1973. Karadžić, tom II, str. 784.), (para. 1624. Mladić, tom II, str. 841.)
Pripadnici srpskih paravojnih snaga su početkom novembra 1992. ubili devet muškaraca, većinom bosanskih Hrvata u šumi Glamošnica, koje su prethodno okupli u selu Škrljevita. (para. 422. Brđanin, str. 160.), (para. 747. Stanišić i Župljanin, tom I, str. 242.), (para. 1977-1978. Karadžić, tom II, str. 786.), (para. 1637. Mladić, tom II, str. 847.)
U oktobru ili novembru 1992., grupa u kojoj je bilo od šest do 30 rezervista napala je sela Trnova i Skucani Vakuf, a tom prilikom su bacali bombe u dvorišta kuća u vlasništvu Bošnjaka, u tri navrata postavili eksplozivne naprave u objekte u vlasništvu Srba, te digli u vazduh džamije u ovim mjestima, kao i katoličku crkvu u Staroj Rijeci. (para. 1670. Mladić, tom II, str. 866.)
Srpske vlasti su 1992. godine u općini Sanski Most civile, pretežno hrvatske i bošnjačke nacionalnosti, držale zatočene u 16 zatočeničkih centara. (para. 522-528. Krajišnik, str. 198-200.)*
*zgrada policije u Sanskom Mostu, sala Osnovne škole “Hasan Kikić”, garaže “Betonirke”, hala fabrike “Krings”, vojna garaža, sportska dvorana “Krkojevci”, zgrada policije u Lušci Palanci, zatvor “Sana”, Osnovna škola “Narodni front”, Kamengrad, Osnovna škola u Gornjoj Mahali, kuća Sime Miljuša, “Keramika”, Lufani, Podvidača i škola u Kozici.
Počev od 27. maja 1992., civile bosanske muslimane i Hrvate pripadnici civilne i vojne policije bosanskih Srba lišavali su slobode i zatvarali u zatočeničke objekte u Sanskom Mostu, što je trajalo približno do kraja augusta 1992. godine. (para. 868. Brđanin, str. 277.)
Neke od tako zatočenih ljudi prvo bi odveli u zgradu policije u Sanskom Mostu i ispitivali, gdje su neki proveli i do tri mjeseca, a tu su dovođeni ljudi iz ostalih zatočeničkih objekata u ovoj opštini. Zatočenici su, tokom i mimo ispitivanja, premlaćivani kundacima, električnim kablovima, motkama, nogama i šakama. (para. 870, 873-874. Brđanin, str. 277–278.), (para. 523. Krajišnik, str. 198-199.), (para. 1983-1986. Karadžić, tom II, str. 787–790.)
Pored vojnika i policajaca, zatočenike u zgradi policije su redovno žestoko tukli i obični građani, a tu su držani i istaknuti politički rukovodioci. (para. 523-524. Krajišnik, str. 198-199.), (para. 1991. Karadžić, tom II, str. 790– 791.)
Krizni štab općine Sanski Most otvorio je početkom maja 1992. zatvorenički centar u “Betonirki”, hali fabrike “Krings”, kao i u sportskoj dvorani “Hasan Kikić” gdje je, prema informacijama bosanskih Srba, u ta tri objekta bilo 1.655 zatočenih, od čega više od 1.500 muslimana, a ostali su bili Hrvati. (para. 522. Krajišnik, str. 198.), (para. 745-757. Stanišić i Župljanin, tom I, str. 246-247.), (para. 1979. Karadžić, tom II, str. 786-787.)
U garaži “Betonirke” bilo je zatočeno otprilike 120 zatvorenika, bosanskih Hrvata i Bošnjaka iz Sanskog Mosta, te nešto Roma, svi su bili civili – a sa izuzetkom jednog 15-godišnjeg dječaka – svi su imali od 20 do 65 godina. (para. 878- Brđanin, str. 279.), (para. 1995. Karadžić, tom II, str. 792.)
Premlaćivanja su bila strahovito česta praksa u garažama fabrike “Betonirka”, gdje su zatočene tukli kablovima, nogama od stola, ašovima i nogama, neki put su premlaćivanja bila selektivna, ali u većini slučajeva za premlaćivanje su zatočeni birani nasumično. (para. 880. Brđanin, str. 279.), (para. 524. Krajišnik, str. 199.), (para. 1998. Karadžić, tom II, str. 793.)
Dužina boravka zatočenika u garažama fabrike “Betonirka” varirala je od tri dana do više od mjesec dana, dok je u jednoj garaži u prosjeku je bilo zatvoreno otprilike 30 osoba. Postojale su tri garaže i sve su bile male. (para. 950. Brđanin, str. 296.n), (para. 769. Stanišić i Župljanin, tom I, str. 252-253.)
Više stotina ljudi, uključujući 200 muškaraca dovedenih iz Ključa, dovedeno je u fiskulturnu dvoranu Osnovne škole “Hasan Kikić”, gdje su bili zadržani približno tri ili četiri dana i gdje su vršena premlaćivanja. (para. 884. Brđanin, str. 280.), (para. 802. Stanišić i Župljanin, tom I, str. 260. ), (para. 200. Karadžić, tom II, str. 795–796.)
Početkom jula 1992., svi muslimani iz Hrustova, Trnopolja i Kamička, koji su se sklonili u osnovnu školu u Tomini, odvedeni su u halu fabrike “Krings” u Sanskom Mostu, gdje su zatočeni sa još 600 osoba, a srpski policajci su ih tukli pendrecima i puškama. (para. 526. Krajišnik, str. 200.), (para. 2014. Karadžić, tom II, str. 797-798.)
Jednog Bošnjaka, zatočenog u hali “Krings”, u julu 1992. je nasmrt pretukla srpska policija. (para. 526. Krajišnik, str. 200.), (para. 2015. Karadžić, tom II, str. 798.)
Približno 900 zatočenika iz zatočeničkih centara u Sanskom Mostu je, po naređenju Kriznog štaba, poslano u logor “Manjača” u Banjoj Luci, a 600 je oslobođeno. (para. 522. Krajišnik, str. 198.)
Autobusi sa otprilike 150 zatočenika iz Osnovne škole “Hasan Kikić” u Sanskom Mostu su 6. juna 1992. stigli u logor “Manjača”, gdje su ih po dolasku pretukli policajci iz Sanskog Mosta, a kasnije i ubili najmanje šest zatvorenika. (para. 452. Brđanin, str. 168–169.), (para.1412-1415. Karadžić, tom II, str. 573-574.), (para. 352. Mladić, tom I, str. 177.)
U logor “Manjača” je 7. jula 1992. iz “Betonirke” – u zaključanim prikolicama – stigla grupa od otprilike 64 zatočenika, a zbog vrućine, skučenog prostora i višesatne vožnje, više od 20 zatvorenika je preminulo. (para. 452. Brđanin, str.168–169.), (para. 205. Stanišić i Župljanin, tom I, str. 73.), (para. 1420. Karadžić, tom II, str. 577.), (para. 360. Mladić, tom I, str. 182.)
Zatočenici iz logora “Keraterm” i “Omarska” su 5. augusta 1992. ukrcani u autobuse koji su krenuli prema Sanskom Mostu, a putem su nepoznati bosanski Srbi ubili nekolicinu njih, dok su leševi pronađeni na području zvano Hrastova Glavica. (para. 454. Brđanin, str. 169.)
U Sanskom Mostu je u istom periodu ubijeno najmanje 1.500 ljudi. (para. 42. Plavšić, str. 18.)
Žrtve zločina nisu aktivno učestvovale u neprijateljstvima. (para. 805.Stanišić i Župljanin, tom I, str. 261.)
Poslije granatiranja Sanskog Mosta i okolnih sela u maju 1992., pripadnici vojske i policije bosanskih Srba počeli su pljačkati i paliti bošnjačke kuće i poslovne prostore. (para. 632. Brđanin, str. 218–219.), (para.740-741., 792-793. Stanišić i Župljanin, tom I, str. 240., 258-259.), (para. 1663-1664, 1675-1676. Mladić, tom II, str. 864, 868–869.)
U periodu od maja do augusta 1992. iz općine je otišlo oko 3.000 Bošnjaka i Hrvata, a od 16. augusta 1992. SJB* je odobrio molbe 12.000 ljudi, uglavnom bošnjačke nacionalnosti, koji su željeli, a nisu mogli, otići iz općine. (para. 1704. Mladić, tom II, str. 883-884.), (para. 803. Stanišić i Župljanin, tom I, str. 260.), (para. 560. Brđanin, str. 200.)
*Stanica javne bezbjednosti
U augustu i septembru 1992. barem tri konvoja, koja su organizovala općinske vlasti bosanskih Srba i koja su bila pod pratnjom civilne i Vojne policije bosanskih Srba, prevezla su ukupno najmanje 6.100 Bošnjaka iz općine Sanski Most u Travnik. (para. 1730. Mladić, tom II, str. 894.)
Godine 1992. iz općine Sanski Most otišli su skoro svi Bošnjaci. (para. 1716. Mladić, tom II, str. 889.), (para. 803. Stanišić i Župljanin, tom I, str. 260.)
Tokom 1992. je teško oštećeno ili potpuno razoreno 20-ak vjerskih muslimanskih i katoličkih spomenika u općini Sanski Most. (para. 521. Krajišnik, str. 197-198.), (para. 790, Stanišić i Župljanin, tom I, str. 258.), (para. 2028-2031. Karadžić, tom II, str. 801–802.), (para. 1664-1669. Mladić, tom II, str. 864–866.), (para. 655, Brđanin, str. 225.)