Činjenice koje je Međunarodni krivični sud za bivšu Jugoslaviju utvrdio za ovu regiju nađene su u presudama Momčilu Krajišniku, Biljani Plavšić, Miroslavu Deronjiću, Draganu Nikoliću, Mići Stanišiću i Stojanu Župljaninu, Vojislavu Šešelju, Radovanu Karadžiću, Ratku Mladiću, Jovici Stanišiću i Franku Simatoviću, te Naseru Oriću.

Haški tribunal je zločine počinjene u ovoj regiji tretirao od aprila, preciznije od kraja marta 1992., kada počinje sukob u Bijeljini, da bi u narednim danima došlo do sukoba u Zvorniku te preuzimanja vlasti u općinama, pa sve do polovine 1995., kada su dijelom tretirani zločini počinjeni u logoru “Batković” kod Bijeljine, iako je sam logor raspušten u januaru 1996. godine.

Žrtve zločina u ovoj regiji su bili civili, ali i zarobljeni vojnici, odnosno pripadnici oružanih snaga.

Namjera sažetaka utvrđenih činjenica je tačno prenošenje zaključaka sudskih vijeća, koji nekada i zbog prevoda mogu biti različiti u jezičkom i smislu korištenja različitih termina, kao što su “srpske snage”, pod kojima se podrazumijeva vojska bosanskih Srba (Vojska Republike Srpske), policijske, paravojne formacije ili civili koje su te snage naoružale, ili termin “srpski vojnici”.

Reference na činjenična utvrđenja iz presuda prikazane su odgovarajućim rednim brojevima paragrafa iz tih presuda (koji su identični i u originalnim presudama na engleskom jeziku i u BHS prevodima tih presuda), kao i brojevima stranica iz BHS prevoda presuda (koje mogu, ali ne moraju odgovarati brojevima stranica u originalnoj verziji na engleskom jeziku).

Činjenice koje je Sud Bosne i Hercegovine utvrdio na području regije nađene su u presudama Zoranu Jankoviću, Gligoru Begoviću, Radetu Grujiću, Cvijanu Tomaniću, Slobodanu Grujiću, Saši Cvetkoviću, Feridu Hodžiću, Veizu Bijeliću, Predragu Bastahu, Goranu Viškoviću, zatim u predmetu Bastah i Višković, Radetu Gariću, Suadu Smajloviću i Amiru Salihoviću, Naseru Oriću i Sabahudinu Muhiću, Draganu Marinkoviću, Slavku Milovanoviću, Savi Babiću, Ademu Kostjerevcu, Milanu Trišiću te u predmetima Pantić i ostali, Stupar i Tešić, Todorović i Radić, Mlađenović i Živković, Halilović i Veselji, Goran Maksimović i ostali, Sreten Lazarević i ostali, te Milan Đokić i ostali.

Reference su pronađene u prvostepenim presudama u predmetima gdje žalbena vijeća nisu mijenjala ranije konstatirana činjenična stanja, kao i drugostepenim nakon što su ukidane ranije odluke.

Cilj ove baze nije navoditi sve osuđene i osobe oslobođene optužbi za zločine počinjene u ovoj regiji, za šta su sve ili nisu proglašene krivim, već na jednom mjestu zabilježiti ubistva, ranjavanja, zatvaranja, silovanja, mučenja, napade, deportacije i druge zločine za koje su vijeća nesporno utvrdila da su desili tokom rata u Bosni i Hercegovini.

Presuda u kojoj Sud nije našao uzročnu vezu između radnje i posljedice koje nisu dokazane sa sigurnošću već su ostale na nivou pretpostavki, kao što je u predmetu “Ljubo Tomić i Krsto Josić” za zločine u Zvorniku, koja nije ušla u sastav ove baze. U predmetu „Đurković“ zaključci vijeća su da se ne može utvrditi na koji način su stradala lica, osim da su se u to vrijeme vodile borbe, pa ni ona nije ušla u sastav baze.

Period koji je predstavljen u ovom dijelu obuhvata april 1992., kada počinju masovna ubistva na području Zvornika i hapšenja civila u Vlasenici, do prve polovine 1994. godine, kada su hapšeni i maltretirani mještani Janje, a na neke od njih je tada pucano iz vatrenog oružja.

Žrtve u ovoj regiji, prema analiziranim presudama jesu civili bošnjačke i srpske nacionalnosti, te pripadnici Vojske Republike Srpske i Armije BiH.

Reference su u većini presuda označene brojem paragrafa i stranica, sa izuzetkom nekih od predmeta kao što je “Zoran Janković”, s obzirom da se radi od jednoj od prvih presuda Suda BiH ili odluka koje su donesene nakon prihvatanja sporazuma o priznanju krivnje, koje su označene samo brojem stranice. Također, brojem stranica su samo označene presude koje su kasnije donesene, poput predmeta “Bastah i Višković” te “Gligor Begović”.

Za utvrđivanje činjenica o zločinima počinjenim u Bijeljinsko-zvorničkoj regiji korištene su četiri presude Okružnog suda u Bijeljini, te četiri presude Kantonalnog suda u Tuzli, koje je potvrdio Vrhovni sud Federacije BiH.

U bazu nisu ušle presude gdje su vijeća okružnih sudova zaključila da se radi o optužnicama za zločine koji su na nivou pretpostavki te u kojima nije dokazana uzročno-posljedična veza između oružanog sukoba i krivičnih radnji. Jedna od presuda Vrhovnog suda Republike Srpske navodi da su navedene nekažnjive radnje koje su izvan obilježja krivičnog djela.

Cilj je na jednom mjestu predstaviti zločine koji su konstatirani pravosnažnim sudskim presudama, bez navođenja imena osuđenih ili oslobođenih, a zločini obuhvataju period od maja 1992., kada počinju zatvaranja civila u Osnovnoj školi “Vuk Karadžić” u Bratuncu i zatočeničkim objektima u Ugljeviku, do decembra 1993., kada su konstatirana premlaćivanja u logoru “Batković” kod Bijeljine.

Žrtve su, kako je utvrđeno presudama, bili civili te pripadnici oružanih formacija.

Period koji je analiziran u ovom dijelu odnosi se na pravosnažne dostupne presude donesene od 2003. do kraja 2024. godine.

Reference su označene stranicama, s obzirom da presude okružnih i kantonalnih sudova ne sadrže paragrafe.

Presude okružnih sudova su pronađene na stranici Visokog sudskog i tužilačkog vijeća BiH, te je numeracija stranica preuzeta na način kako je navedeno u tim formatima presuda.

Činjenice koje je pravosuđe u Srbiji utvrdilo u ovoj regiji pronađene su u sedam presuda Višeg suda u Beogradu koje su kasnije potvrđene, te jednoj presudi Apelacionog suda u Beogradu.

Počinioci zločina, prema ovim presudma, bili su pripadnici vojnih formacija iz Srbije i Bosne i Hercegovine.