Bratunac

Snage bosanskih Srba su 17. aprila 1992. preuzele kontrolu nad općinom Bratunac i uloženi su sistematski napori da se Bošnjaci u općini razoružaju, što je i dovršeno krajem aprila 1992. godine.

(para. 67. Deronjić, str. 20.) (para. 714., 717. Karadžić, tom I, str. 279., 280.) (para. 311. Krajišnik, str. 117-118)

Rukovodstvo Bošnjaka je 17. aprila 1992. napustilo Bratunac, a srpski vojnici su pljačkali napuštenu imovinu.

(para. 719. Karadžić, tom I, str. 281.) (para. 312. Krajišnik, str. 118)

U danima nakon preuzimanja vlasti u gradu Bratuncu, paravojne formacije krenule su na bošnjačka sela oko Bratunca, počevši od onih najbližih gradu ka onim udaljenima, šikanirali su lokalno stanovništvo i pljačkali napuštene kuće, palili sela i njihove stanovnike poslali na fudbalski stadion u Bratuncu. U toku tih napada, mnogi seljani su ubijeni.

(para. 728. Karadžić, tom I, str. 284.) (para. 311. Krajišnik, str. 117-118)

U selu Voljevci postavljene su barikade. Istaknuti i obrazovani ljudi iz sela su odvedeni, a neki ljudi su ubijeni.

(para. 729. Karadžić, tom I, str. 284.)

Pripadnici vojnih snaga iz Bratunca, policije, JNA (Jugoslovenske narodne armije) i paravojnih snaga su u jutarnjim satima 9. maja opkolili Glogovu, ušli u selo i ubili oko 65 Bošnjaka, stanovnika Glogove.

(para. 97. Deronjić, str. 27.) (para. 314. Krajišnik, str. 118–119. Krajišnik) (para. 749. Karadžić, tom I, str. 291.)

Mještani Glogove su ubijani ispred svojih kuća, na glavnoj cesti blizu mjesta gdje su okupljani, kod pijace, kao i na obali rijeke.

(para. 94-96. Deronjić, str. 26–27.) (para.746-747. Karadžić, tom I, str. 290–291. Karadžić, tom I)

Na kraju napada znatan dio Glogove je sravnjen sa zemljom, a u selu nije ostao nijedan Bošnjak.

(para. 106. Deronjić, str. 29.)

Početkom maja 1992. srpski TO je opkolio bošnjačko selo Hranču i zapalio 43 kuće, a nekoliko dana poslije su zarobili devet mještana i ubili njih četvero, između ostalih i jednu šestogodišnju djevojčicu.

(para. 313. Krajišnik, str. 118.) (para. 734., 737. Karadžić, tom I, str. 286., 287.)

Pripadnici TO-a su 9. maja 1992. ubili osam Bošnjaka, a dva dana kasnije je otprilike 250 mještana iz Hranče dovedeno u salu Opštine u Bratuncu, odakle je otprilike 60 ljudi odvedeno u školu “Vuk Karadžić”.

(para. 313. Krajišnik, str. 117.) (para. 735. Karadžić, tom I, str. 286.)

Srpske snage su 9. maja 1992. zapalile kuće u bošnjačkim selima Cerivac i Polje, a narednog dana su napali bošnjačka sela Suha i Mihaljeviće, gdje su muški stanovnici zarobljeni i odvedeni u školu “Vuk Karadžić”, dok su žene i djeca odvedeni na fudbalski stadion u Bratuncu.

(para. 314. Krajišnik, str. 118–119.) (para. 730. Karadžić, tom I, str. 285.)

Narednog dana su pripadnici paravojnih jedinica napali Krasan Polje i više ljudi je ubijeno.

(para. 315. Krajišnik, str. 119.) (para. 731. Karadžić, tom I, str. 285.)

Sredinom maja 1992. vojnici Novosadskog korpusa JNA su ušli u selo Vitkoviće, mještani su autobusima odvezeni na fudbalsko igralište u Bratuncu i kasnije poslani u općinu Vlasenica, u kojoj su bili zatočeni pod stražom drugih naoružanih pripadnika srpskih paravojnih jedinica.

(para. 317. Krajišnik, str. 119–120.) (para. 731-732. Karadžić, tom I, str. 285–286.)

Srpske snage su 17. maja 1992. granatirale bošnjačko naselje Koljević Polje i napale ga 27. maja.

(para. 317. Krajišnik, str. 119–120.) (para. 731. Karadžić, tom I, str. 285.)

Zatočenike u Bratuncu su srpske snage držale u nekoliko zatočeničkih centara (škola “Vuk Karadžić”, stadion, policijska stanica, skladište i podrum “ekspres” restorana).

(para. 313-315, 317, 319. Krajišnik, str. 118-120.)

Više stotina muškaraca iz bratunačkih sela zatočeno je u školi “Vuk Karadžić”, gdje su teško zlostavljani i više puta pretučeni, dok su naoružano lokalno srpsko stanovništvo i pripadnici paravojnih grupa ubili više desetina zatočenika, najmanje njih 50.

(para. 315. Krajišnik, str. 119.) (para. 780. Karadžić, tom I, str. 303.)

Prethodno je oko 5.000 Bošnjaka, koji su silom istjerani iz svojih domova, zatočeno na fudbalskom stadionu u Bratuncu, gdje su ih naoružani Srbi prisilili da predaju svoje dragocjenosti, a potom su žene i djecu odvojili od muškaraca, smjestili ih u autobuse i odvezli iz općine.

(para. 316. Krajišnik, str. 119.) (para. 762-764. Karadžić, tom I, str. 295-297.)

Najmanje sedam Bošnjaka zatočenih u školi “Vuk Karadžić” ugušilo se u maju 1992. godine, kada su ih stražari natjerali da se zbiju.

(para. 315., 718. Krajišnik, str. 119., 263) (para. 772-773. Karadžić, tom I, str. 300.)

Više stotina žitelja bratunačkih stanovnika je u školu dovedeno i 11. maja 1992.

(para. 767. Karadžić, tom I, str. 297–298.)

Zatočenicima je rečeno da se uguraju u fiskulturnu salu, a približno 10-20 ljudi izvedeno je napolje; nakon toga su se čuli krici i pucnji.

(para. 772. Karadžić, tom I, str. 300.) (para. 315. Krajišnik, str. 119)

U školi su zatočenike teško premlaćivali, između ostalog željeznim cijevima, drvenim štapovima i kundacima pušaka, a neki su izbodeni nožem.

(para. 780. Karadžić, tom I, str. 303.) (para. 315. Krajišnik, str. 119)

Poslije nekoliko dana, približno 400 zatočenih Bošnjaka iz škole je ukrcano u kamione i autobuse te pod pratnjom vojne i civilne policije prevezeno na Pale, odakle su prebačeni na teritoriju pod bošnjačkom kontrolom.

(para. 779. Karadžić, tom I, str. 303.) (para. 315. Krajišnik, str. 119)

Četiri muslimanska spomenika u općini Bratunac teško su oštećena ili potpuno razorena u periodu od aprila do juna 1992., između ostalog džamija u mjestu Bratunac i džamija u Glogovi.

(para. 318. Krajišnik, str. 120.) (para. 782-783. Karadžić, tom I, str. 304.)

Konstatirano je da su Bošnjaci bili prisiljeni da napuste Bratunac.

(para. 791. Karadžić, tom I, str. 307.)

Bošnjačke snage su 8. augusta 1992. napale Ježešticu, u kojoj je u trenutku napada bilo više pripadnika srpskih seoskih straža i nešto civila. Kasnije istog dana, srpske snage su povele protivnapad, koristeći artiljeriju, prislivši bošnjačke snage na povlačenje. Znatan dio razaranja Ježeštice prouzrokovale su bošnjačke snage paleći imovinu.

(para. 623, 625, 627, 629. Orić, str. 201-204)

Tokom oktobra i decembra 1992. napadnuto je od strane bošnjačkih snaga nekoliko sela kao što su Fakovići, Divovići, Bjelovac i Sikirići. U selima Fakovići, Bjelovac i Sikirići došlo je do razaranja imovine velikih razmjera, ali je zaključeno da se ta razaranja ne mogu pripisati isključivo bošnjačkim snagama.

(para. 637, 643, 644, 649, 654, 656, 657. Orić, str. 205–213)

Bošnjaci su ujutro 7. januara 1993., na pravoslavni Božić, napali Kravicu, Ježešticu i Šiljkoviće. Srpske snage su pružale otpor, a dejstvovale su i artiljerijom u pravcu u pravcu Kravice i Ježeštice. Kravica, Šiljkovići i Ježestica pale su u ruke bošnjačkih snaga istog dana. Srpske snage su nastavile granatirati to područje iz pravca Bratunca, a sredinom maja 1993. su ga ponovo osvojile. Tokom 7. i 8. januara 1993., došlo je do znatnog razaranja Kravice i Ježestice. Što se tiče Kravice, zaključeno je da se ta razaranja ne mogu pripisati isključivo bošnjačkim snagama, dok je zaključeno da su u Ježestici znatno razaranje prouzrokovali Bošnjaci koji su palili imovinu.

(para. 662, 665, 668, 671, 672. Orić, str. 215–220)