Hadžići

Dana 7. maja 1992., naoružani srpski rezervisti i policajci ušli su u opštinsku zgradu u Hadžićima i istjerali zaposlene. Istog dana, SDS je izdao ultimatum kojim se od policajaca, pripadnika TO-a i pripadnika drugih opštinskih organa bošnjačke nacionalnosti traži da do sljedećeg dana odu iz opštine Hadžići. Dana 8. maja 1992., izvršen je artiljerijski napad na policijsku stanicu u Hadžićima.

(para. 542. Krajišnik, str. 205) (para. 2084-2085. Karadžić, tom II, str. 824-825)

U sljedećih nekoliko dana srpske snage su preuzele kontrolu nad dijelovima te opštine i počele s hapšenjima, protjerivanjem i deložacijama velikog dijela nesrpskog stanovništva.

(para. 543. Krajišnik, str. 205) (para. 2086. Karadžić, tom II, str. 825-826)

Srpske snage započele su napade i na sela oko Hadžića. Oko 8. maja 1992., srpske snage su otvorile vatru na selo Kovačevići, a jedna srpska paravojna formacija ubila je neke stanovnike tog sela.

(para. 2088. Karadžić, tom II, str. 826-827)

Srpske snage su preuzele vlast u Hadžićima i dijelovima ove opštine uz pomoć JNA te su protjerale najveći dio nesrpskog stanovništva u maju 1992., dok su u najmanje 13 zatočeničkih objekata (Srednjoškolski centar, garaže, zgrada TO-a, podrum hotela, zatvor u Tarčinu, kasarna “Žunovnica”, zgrada socijalnog, kasarna “Blažuj”, baraka preduzeća “Vranica”, garaža zgrade Skupštine opštine Hadžići, fabrika kod Hadžića, sportski centar, štab Civilne zaštite i Osnovna škola u Hadžićima) držali civile pretežno bošnjačke i hrvatske nacionalnosti u nehumanim uslovima, te ih zlostavljali seksualno i na druge načine.

(para. 544, 545, 547, 548. Krajišnik, str. 205-206) (para. 2093. Karadžić, tom II, str. 828)

Bošnjaci i Hrvati su u više zatočeničkih centara silovani ili seksualno zlostavljani.

(para. 544-545, 547, 550, 799-800. Krajišnik, str. 205-208, 289-290)

U periodu od 20. maja barem do kraja juna 1992., pripadnici srpskih snaga zatočili su 50-ak Bošnjaka, među kojima su bili i neki civili i dvije žene, u garaži ispod zgrade Skupštine opštine Hadžići te ih tom prilikom prisilili na rad.

(para. 2100. Karadžić, tom II, str. 831)

Na toj lokaciji, kao i u štabu Civilne zaštite u Hadžićima, te u fabrici pored Hadžića, dvije zatočenice su mnogo puta silovane.

(para. 547. Krajišnik, str. 206)

Bošnjaci, uključujući žene i djecu, zatočeni u Kulturno-sportskom centru u Hadžićima, u periodu najkasnije od 25. maja do približno 18. septembra 1992., bili su premlaćivani i seksualno zlostavljani od pripadnika paravojnih formacija ("arkanovci i šešeljevci"), a nakon što su žene i djeca pušteni, muškarci su primoravani na kopanje rovova.

(para. 2112. Karadžić, tom II, str. 837) (para. 545. Krajišnik, str. 205-206)

Dvije grupe muškaraca zatočenih u Kulturno-sportskom centru bile su prisiljene da odu i premještene su iz opštine oko 22. juna 1992., odnosno 23. oktobra 1992.

(para. 838. Karadžić, tom II, str. 839)

Ostali zatočenici ostali su u garaži zgrade Skupštine opštine do 22. juna, kad su prebačeni u kasarnu “Slaviša Vajner Čiča” u Lukavici.

(para. 2099. Karadžić, tom II, str. 830) (para. 546. Krajišnik, str. 206)

Srpske snage su u selo Musići ušle u maju 1992., uhapsile 14 muškaraca i odveli ih u zgradu osnovne škole u Hadžićima, potom do garaže u zgradi Skupštine opštine, odakle je dio svih zatočenika prebačen u KSC Hadžići krajem maja, a dio u kasarnu “Slaviša Vajner Čiča” u Lukavici.

(para. 2091-2093, 2096-2099. Karadžić, tom II, str. 827-828, 830) i (para. 544-546. Krajišnik, str. 205-206)