Novo Sarajevo

Početkom marta 1992., Srbi su počeli postavljati barikade na strateškim mjestima u Sarajevu i okolnim opštinama. Na području Grbavice, barikade su bile postavljene na Vrbanja mostu i na mostu Bratstva i jedinstva

(para. 2253. Karadžić, tom II, str. 894-895) (para. 575. Krajišnik, str. 214)

Krajem marta i početkom aprila 1992., na Vracama i Grbavici nalazio se veći brojnaoružanih lica; tenkovi su bili razmješteni ispod škole MUP-a, postavljene su mine i vojnici su otvarali vatru na ljude koji su izlazili iz kuća.

(para. 2254. Karadžić, tom II, str. 895

Početkom aprila 1992. dolazi do sukoba između srpskih i bošnjačkih policijskih snaga oko škole MUP-a RBiH na Vracama, nakon čega su srpske snage stavile školu pod svoju kontrolu. Dana 6. aprila 1992. Srpske snage su zauzele policijsku stanicu u Novom Sarajevu.

(para. 2250, 2258. Karadžić, tom II, str. 894, 896-897)

Borbena dejstva su se pojačala krajem aprila 1992., uz angažman srpskog TO na Grbavici i snaga JNA koje su granatirale Novo Sarajevo.

(para. 2262. Karadžić, tom II, str. 898)

Sredinom maja 1992. srpske snage su zauzele Grbavicu bez mnogo borbi, a linija je uspostavljena na obali Miljacke, što je obuhvatalo most Bratstva i jedinstva i Vrbanja most, zapadno prema Hrasnom i istočno prema Skenderiji.

(para. 2263. Karadžić, tom II, str. 898)

Linija prema ABiH je uspostavljena na obali Miljacke, što je obuhvatalo most Bratstva i jedinstva i Vrbanja most, zapadno prema Hrasnom i istočno prema Skenderiji. Od Vrbanja mosta je išla ka Jevrejskom groblju sve do podnožja Debelog brda, zatim na dijelu brda Mojmilo koje se protezalo do Vraca i spuštalo prema Lukavici, dok je od mosta Bratstva i jedinstva linija prema ABiH išla današnjom Ulicom Topal Osman-paše, zgrade “Loris” i stadiona Grbavica te naselja Hrasno Brdo.

(para. 2263., 3651-3652., Karadžić, tom II, str. 898, 1407-1408)

Imovina Bošnjaka i Hrvata je oduzimana i pljačkana u ovoj opštini, a kuće su im proizvoljno pretresane, prilikom čega su oni ubijani, premlaćivani, seksualno zlostavljani i silovani, dok su neki istjerani iz svojih domova i primorani da se zbog zastrašivanja i prijetnji presele na drugu obalu Miljacke.

(para. 784, 820-821. Krajišnik, str. 285 i 295.), (para. 2264-2265, 2268-2269, 2281. Karadžić, tom II, str. 899-902, i 907.)

Bošnjaci i Hrvati tjerani su na prisilni rad, za šta su bili odgovorni komandiri vodova ili četa VRS-a u Novom Sarajevu, a što je podrazumijevalo kopanje rovova i nošenje municije.

(para. 2267. Karadžić, tom II, str. 900–901), (para. 815. Krajišnik, str. 294.)

Srpske vlasti su 1992. godine u opštini Novo Sarajevo civile pretežno hrvatske i bošnjačke nacionalnosti držale zatočene u šest zatočeničkih cenatra (kasarna “Slaviša Vajner Čiča”, garaže i podrumi u Grbavici, prodavnica “Digitron-Buje”, prostorije Mjesne zajednice “Vraca”, Đački dom “Bane Šurbat”, Policijska stanica “Vraca”, zgrada “Šopinga” na Grbavici).

para. 546, 578-579, 580. Krajišnik, str. 206, 215-216.)

Otprilike 280 ljudi koji su ranije bili zatočeni u Hadžićima dovezeno je 22. juna 1992. u četiri autobusa u kasarnu “Slaviša Vajner Čiča” u Lukavici gdje su udarani kundacima pušaka, policijskim palicama i raznim predmetima, pojedinci su prozivani i prebijani, a narednog dana ih je otprilike 233 vraćeno u autobuse i odvezeni su u zatvor “Kula”.

(para. 2276-2278. Karadžić, tom II, str. 904–906)

Pojedinci su bili zatočeni u kasarni nekoliko dana u junu 1992., premlaćivani, i oko 50 zatočenika bilo je prisiljeno da prolazi kroz špalir, a držani su u lošim uslovima.

(para. 2280. Karadžić, tom II, str. 907)