Ilidža

Početkom marta 1992., nakon što su otpušteni policajci bošnjačke nacionalnosti, formiran je srpski SJB. U aprilu i maju 1992., u opštinu Ilidža su došle razne paravojne formacije (uključujući „grupu Brneta Gavrilovića“, „Bokanovu grupu“, "četnike iz Zvornika“ i „arkanovce“) , a Krizni štab Ilidža sarađivao je s nekim od tih grupa. Nakon osnivanja VRS-a, dio paravojske je ostao u Ilidži i pomagao snagama VRS-a i MUP-a.

(para. 552. Krajišnik, str. 207) (para. 2125, 2131. Karadžić, tom II, str. 843, 846)

Krajem aprila 1992., teška artiljerija, raketni bacači, protivavionski topovi i tenkovi JNA, uz učešće srpskog SJB, svakodnevno su gađali mete u Sarajevu, između ostalog, u četvrtima Butmir i Hrasnica u opštini Ilidža.

(para. 553. Krajišnik, str. 207-208)

Početkom maja 1992. godine, Ilidža je već bila pod kontrolom srpskih snaga.

(para. 553. Krajišnik, str. 208)

Srpske snage, nakon što su preuzele kontrolu nad opštinom Ilidža u maju 1992., civile pretežno bošnjačke i hrvatske nacionalnosti držale su tokom 1992. zatočene u više od deset zatočeničkih centara u toj opštini (stara zgrada Doma zdravlja, kamp “Lužani”, zgrada Kulturno-sportskog centra, skladište “Energoinvesta”, bolnica “Kasindol”, Osnovna škola “27. juli”, Srednja Grafička škola, obdanište, SJB Ilidža, kasarna “Blažuj” i zatvor “Kula” ).

(para. 554, 577. Krajišnik, str. 208, 215)

Mnogi Bošnjaci su s teritorije opštine Ilidža otišli iz straha i zbog represivnih mjera koje su protiv njih preduzete.

(para. 556. Krajišnik, str. 208–209)

Na Ilidži su snage VRS-a držale položaje prema Hrasnici, Sokolović-Koloniji, Butmiru i Stupu, a prema ovim naseljima, sa izuzetkom Stupa, na području ove opštine su pripadnici SRK-a držali linije u Vojkovićima.

(para. 123-125. Dragomir Milošević, str. 43-44)

Pripadnici naoružanih grupa i paravojnih formacija su pljačkali bošnjačke domove i izbacivali Bošnjake iz njihovih kuća.

(para. 2131. Karadžić, tom II, str. 846)

Od 12. maja do oktobra 1992., kroz zatvor u “Kuli” je prošlo 10.000 civila bošnjačke nacionalnosti svih godina starosti, na period od nekoliko dana do nekoliko mjeseci, a zatočenici su redovno tučeni.

(para. 732. Mladić, tom I, str. 377) (para. 2144, 2152. Karadžić, tom II, str. 852, 856) (para. 577. Krajišnik, str. 215)

Zatočenike su u Kulu dovodili pripadnici vojske, policije, paravojnih snaga, kao i jedinica za posebne namjene JNA.

(para. 2142. Karadžić, tom II, str. 852)

Iz “Kule” su zatočenici morali obavljati fizičke poslove kao što je kopanje rovova, grobova i druge fizičke poslove, a pri radu ih je nekoliko ubijeno i ranjeno snajperskom vatrom ili granatama.

(para. 742. Mladić, tom I, str. 380–381) (para. 2148. Karadžić, str. 854) (para. 718. Krajišnik, str. 265)

Srpske snage su, također, 7. maja 1992., ili približno tog datuma, nasmrt su pretukle dvojicu zatočenika u zatvoru “Kula”.

(para. 2154-2155. Karadžić, tom II, str. 856) (para. 718. Krajišnik, str. 265)

Zatočenici su također držani u zatvoru u “Kuli” od 22. ili 23. juna 1993. do oktobra 1994., u kom periodu su neki zatočenici tamo proveli gotovo godinu dana. Većina zatočenika bili su civili, a tokom tog perioda je bio zatočen i jedan broj ratnih zarobljenika, Hrvata, koji su držani u zasebnim prostorijama.

(para. 733. Mladić, tom I, str. 377) (para. 2152. Karadžić, tom II, str. 856)