Zločine na području Bileće počinile su “srpske snage“ za koje je presudama utvrđeno da su ih činili pripadnici Ministarstva unutrašnjih poslova Republike Srspke (MUP RS), konkretno policajci Stanice javne bezbjednosti (SJB) Bileća* i pripadnici paravojnih formacija okarakterisanih u presudama kao “Beli orlovi“.
*u nekim presudama se umjesto pripadnici SJB-a koriste termini poput “srpski milicioneri“, “stanica milicije“ i slično.
Kampanja hapšenja koju su provodili pripadnici MUP-a i paravojnih snaga, pljačkanje i uništavanje imovine i kulturnog naslijeđa Bošnjaka, premlaćivanja i napadi u zatočeničkim centrima i ograničavanje kretanja, predstavljali su napad na civilno stanovništvo, koje je identifikovano kao Bošnjaci iz Bileće i da je napad bio rasprostranjen i sistematski. (str. 315. Stanišić i Župljanin)
Zatočenici u Bileći su bili zatvoreni u pet zatočeničkih centara* a policajci iz Bileće, koji su bili zaduženi za te zatočeničke centre, držali su zatočenike u užasnim i nehigijenskim uslovima – bez dovoljno prostora, hrane vode i nisu obezbijedili zdravstvenu njegu. (str. 224–225., 287–288. Krajišnik)
* kasarna Moše Pijade, Policijska stanica Bileća, zgrada iza objekta policije, zatvor u Bileći, Đački dom.
Bošnjaci koji su bili zatočeni u Bileći su mučeni, nad njima su činjena druga nehumana djela – okrutno postupanje, prisilno su premještani i deportirani, a srpske snage su pljačkale njihovu imovinu širom općine. (str. 316. i 317. Stanišić i Župljanin)
Žrtve zločina nisu aktivno učestvovale u neprijateljstvima, a zatočenici su bili civili. (str. 315. Stanišić i Župljanin)
Pripadnici MUP-a i pripadnici “Belih orlova“ su 10. juna 1992. uhapsili oko 140 Bošnjaka iz Bileće i obližnjih sela, neki od uhapšenih su bili zatočeni do 4. oktobra 1992. godine, dok su drugi bili u zatočenju do 17. decembra 1992. godine. (str. 313. Stanišić i Župljanin)
Policajci i naoružani muškarci* su 10. juna 1992. uhapsili šestoricu Bošnjaka, iako tokom pretresa kod njih ništa nisu pronašli. (str. 313. Stanišić i Župljanin)
*za naoružane muškarce nije navedeno kojoj su jedinici ili formaciji pripadali.
Nakon početka operacija hapšenja ,10. juna 1992. godine, “srpske snage“ su oduzimale bošnjačku imovinu, između ostalog tako što su zatočenike primoravale da ostave svoje stanove, postavljajući im to kao uslov da ih oslobode, i spalile kuće u više bošnjačkih sela u općini Bileća, te postavile kontrolne punktove i uvele restrikcije kretanja bošnjačkih stanovnika. (str. 313. Stanišić i Župljanin)
Policajci, kao i pripadnici “Belih Orlova“, sistematski su i redovno tukli zatočenike, podvrgavali ih elektrošokovima, napadali ih gasom, verbalno ih zlostavljali i prijetili im puškama i noževima, a takvim postupanjem zatočenicima su nanesene teške tjelesne i duševne patnje i trpjeli su dugotrajne posljedice po zdravlje. Takvim postupanjem zatočenicima su nanesene teške tjelesne i duševne patnje i trpjeli su dugotrajne posljedice po svoje zdravlje. (str. 314. Stanišić i Župljanin)
“Beli orlovi“ su imali pristup zatočeničkim centrima koje je čuvala policija, gdje su tukli zatočenike. (str. 315. Stanišić i Župljanin)
Policajci su 11. oktobra 1992. pretukli jednog zatočenika u Policijskoj stanici u Bileći, koji je umro nekoliko sati nakon premlaćivanja, kao i još jednog zatočenika tokom 1992. koji je preminuo od premlaćivanja. (str. 314. Stanišić i Župljanin), (str. 225. i 261. Krajišnik)
Bošnjaci su otišli iz Bileće usljed kampanje hapšenja, zastrašivanja i pljačkanja, te uništavanja njihove imovine i vjerskih objekata, koju su srpske snage provodile od 10. juna 1992. do decembra 1992., a zaključeno je da su policijske i civilne vlasti u Bileći učestvovale u organizaciji konvoja kojima su odvezeni iz općine. (str. 315. Stanišić i Župljanin)