Počinioci zločina u Višegradu su bilI pripadnici srpskih paravojnih i policijskih formacija.
Oko Višegrada se u aprilu 1992. podižu barikade, dolazi do sporadičnog nasilja, uključujući pucnjavu i granatiranje, a jedne prilike je otvorena minobacačka vatra na bošnjačka naselja. (para. 695. Krajišnik, str. 251.) (para. 42. Vasiljević, str. 16.) (para. 41-42. Lukić i ostali, str. 27.) (para. 1406. Stanišić i Župljanin, tom I, str. 454–455.)
Mnogi civili, strahujući za svoje živote, pobjegli su iz svojih sela, a kada je Užički korpus JNA* 14. aprila 1992., ili približno tog datuma, stigao u Višegrad, situacija se nakratko smirila i mnogi su se vratili u svoje domove.(para. 695. Krajišnik, str. 252. )
*Jugoslovenska narodna armija
U jednom navratu, hiljade nesrba iz sela iz prigradskog područja Višegrada s obje strane Drine dovedene su na fudbalski stadion u Višegradu, gdje su pretreseni i gdje im je rečeno da oni koji žive na lijevoj obali Drine mogu se vratiti u svoja sela, dok stanovnici s desne obale nisu pušteni. (para. 44. Vasiljević, str. 17.) (para. 46. Lukić i ostali, str. 29-30.)
Užički korpus se povlači sredinom maja 1992., ali su ostale paravojne jedinice*, kojima se priključuju lokalni Srbi. (para. 49, 63. Lukić i ostali, str. 31, 37.) (para. 1402. Stanišić i Župljanin, tom I, str. 453.) (para. 696. Krajišnik, str. 252.)
* jedinice “Šešeljevci”, “Arkanovci”, “Garavi sokak” i “Beli orlovi”
Paravojne grupe su djelovale u najmanju ruku s prešutnim odobravanjem lokalnih srpskih vlasti, dok su kuće Bošnjaka pljačkane, a često i paljene do temelja. (para. 696. Krajišnik, str. 252.)
Pretreseno je selo Mušići u maju 1992. u potrazi za oružjem, a tom prilikom su opljačkane kuće. (para. 48. Vasiljević, str. 18.)
Građani nesrpske nacionalnosti počeli su nestajati već početkom aprila 1992. godine, tokom nekoliko narednih mjeseci ubijene su i nestale stotine Bošnjaka. (para. 51. Vasiljević, str. 19.) (para. 698-701. Krajišnik, str. 253-254.) (para. 1400, 1402. Stanišić i Župljanin, tom I, str. 453.)
Mnogi od ubijenih bili su jednostavno bačeni u Drinu, tako da je nađeno mnogo leševa koji su plutali rijekom, dok su iz masovnih grobnica na teritoriji općine i u njenoj okolini ekshumirane još stotine bošnjačkih civila svih dobi i oba spola. (para. 49. Vasiljević, str. 19.) (para. 698. Krajišnik, str. 253.) (para. 893. Lukić i ostali, str. 373.)
Nestajanje ljudi vrhunac je doseglo u junu i julu 1992. godine. (para. 53. Vasiljević, str. 19-20.)
Građani nesrpske nacionalnosti bili su podvrgavani i drugim oblicima zlostavljanja i ponižavanja, kao što je silovanje i premlaćivanje. (para. 54. Vasiljević, str. 20.) (para. 890. Lukić i ostali, str. 372.) (para. 1402. Stanišić i Župljanin, tom I, str. 453.)
Naoružana grupa je 7. juna nasilno odvela sedam civila, Bošnjaka, na istočnu obalu Drine, postrojili ih i otvorili vatru, te usmrtili petoricu, dok su dvojica pobjegla. (para. 97. Vasiljević, str. 38. ) (para. 200. Lukić i ostali, str. 99.) (para. 1397. Stanišić i Župljanin, tom I, str. 452.)
Prethodno su sedmoricu uhapsili i odveli ih u kuću nedaleko od hotela “Bikavac”, a kasnije u hotel “Vilina vlas” u Višegradskoj Banji, a zatim prema Višegradskoj Župi ka obali Drine. (ara. 99-104. Vasiljević, str. 38–40.) (para. 1397. Stanišić i Župljanin, tom I, str. 452.)
Iz fabrike “Varda” je 10. juna 1992. do obale Drine odvedeno sedam muškaraca i ubijeno. (para. 319. Lukić i ostali, str. 150.)
Oko 60 osoba iz Koritnika je ugurano i zapaljeno u prostoriji u kući Adema Omeragića u Pionirskoj ulici 14. juna 1992., kada ih je naoružana grupa zaključala u objektu, dok je u prostoriju unesena zapaljiva naprava, od koje su prvo planula vrata, a naoružani muškarci su u kuću ubacili još eksploziva i pucali na one koji su pokušali pobjeći. (para. 125-128. Vasiljević, str. 48-49.) (para. 699. Krajišnik, str. 253.) (para. 569. Lukić i ostali, str. 250.) (para. 1387-1391. Stanišić i Župljanin, tom I, str. 449-450.)
Civili su prethodno dovedeni u kuću porodice Memić koja se nalazi u blizini, gdje su opljačkani, nakon čega im je rečeno da u Omeragića kuću idu radi svoje sigurnosti. (para. 556-557. Lukić i ostali, str. 246.) (para. 120-124. Vasiljević, str. 46–48.) (para. 1387-1389. Stanišić i Župljanin, tom I, str. 449–450.)
Osim pljačke, iz kuće Memića je izvedeno više žena koje su silovane. (para. 631. Lukić i ostali, str. 275-276.) (para. 1388. Stanišić i Župljanin, str. 450.) (para. 122. Vasiljević, str. 47.)
Srpske snage su 15. juna 1992. kod Paklenika, blizu sela Kalimanići kod Sokoca, ubile oko 45 civila, Bošnjaka, s područja Višegrada. (para. 1093. Karadžić, tom I, str. 439.)
Ubijeni su prethodno bili u konvoju koji je trebao ići prema Skoplju, ali je odlučeno da ide za Olovo preko Sokoca, te su na području Išarića Brda žene odvojene i rečeno im je da pješke idu prema Olovu, dok su muškarci autobusom odvezeni do Paklenika. (para. 1084-1088. Karadžić, tom I, str. 433–435.)
Konstatirano je da je 27. juna 1992., ili oko tog datuma, grupa naoružanih muškaraca utjerala oko 60 bošnjačkih civila u kuću Mehe Aljića na Bikavcu, potom pucala u unutrašnjost kuće te ubacila unutra ručne bombe i zapalila kuću. (para. 709. Lukić i ostali, str. 309.)
Krajem juna ili početkom jula 1992. ustrijeljena je jedna žena u Višegradu. (para. 754. Lukić i ostali, str. 325.)
Srpske snage su 8. augusta 1992. izvršile napad zapadno od Drine i ušle u sela Barimo i Miloševići. U Barimu su paljene kuće i ubijene su 24 osobe, među kojima i troje djece. Drugi su odvedeni na Drinu i ondje ubijeni. (para. 96. Lukić i ostali, str. 48.)
Početkom augusta 1992. srpske snage su granatirale Jelačiće, Koritnik, Halugu i Prelovo, stanovnici bošnjačke nacionalnosti iz tih mjesta su u dva konvoja otišli prema Međeđi i …. ((para. 97. Lukoć i ostali, str. 48.)
Više zatočenika je bilo zatvoreno u logoru u Uzamnici, gdje su udarani šakama, nogama, pendrecima, motkama i kundacima, od juna 1992. do početka 1993. godine. (para. 821-822. Lukić i ostali, str. 346.)
Veliki broj civila nesrpske nacionalnosti koji još nisu bili izbjegli, sistematski je protjerivan na organizirani način. Da bi ih odvezli, organizirani su konvoji autobusa, koji su često imali policijsku pratnju. Postupak premještanja tih ljudi često je uključivao oduzimanje ličnih dokumenata i dragocjenosti. (para. 55. Vasiljević, str. 20–21.) (para. 700. Krajišnik, str. 253.)
Žrtve zločina nisu aktivno učestvovale u neprijateljstvima. (para. 1408. Stanišić i Župljanin, tom I, str. 455.)
Više muslimanskih spomenika, među kojima su i džamije, potpuno je razoreno na području Višegrada 1992. godine. (para. 696. Krajišnik, str. 252.) (para. 55. Vasiljević, str. 21.) (para. 51. Lukić i ostali, str. 32.)
Nakon toga, na kontrolnim punktovima dežurali su vojska i lokalno srpsko stanovništvo, uključujući pripadnike milicije Višegrada i paravojnih formacija,* a Bošnjacima je bila ograničavana sloboda kretanja na način da su morali imati potvrde za odlazak iz ili kretanje po Višegradu. (para. 1406. Stanišić i Župljanin, tom I, str. 454-455.) (para. 47-48. Lukić i ostali, str. 30.)
*pripadnici „Belih orlova“